Dopóki człowiek prowadził wędrowny styl życia, nie był w stanie doglądać pracy pszczół. Gdy zaczął prowadzić osiadły tryb życia, szybko pojawiły się wokół niego liczne zwierzęta hodowlane. Naturalnym było więc też to, że ludzie zainteresowali się pszczołami, a raczej ich słodkim i odżywczym wytworem. Tysiąc lat temu, gdy w Polsce można było zauważyć pierwsze przejawy państwowości, miód oraz pozyskany z plastrów pszczelich wosk był niemal równie cenny, jak złoto – składano go w ramach daniny zarówno świeckim książętom, jak i dostojnikom kościelnym. Miód był dla ówczesnych ludzi przedmiotem codziennego użytku, spożywanym zarówno w formie stałej, jak i płynnej. 

Zanim jednak zaczęto budować ule, przez wiele stuleci pszczoły hodowano w barciach, czyli specjalnie do tego celu wydrążonych dziuplach. Podobnie zanim pojawił się zawód pszczelarza, jego odpowiednikiem byli bartnicy. Bartnictwo było pierwotną gospodarka leśno-hodowlaną, w której hodowla pszczół była niezwykle bliska naturze. Bartnicy nie budowali bowiem uli jako domków dla pszczół, a tworzyli im naturalne mieszkania w wydrążonych drzewach. Choć największy rozwój bartnictwa przypada na czasy późniejsze, z produktów pochodzących z barci powszechnie korzystano dużo wcześniej. Bartnictwo jest ściśle powiązane z dziejami osadnictwa, czyli ma co najmniej kilkanaście tysięcy lat. Polskie bartnictwo było natomiast jednym z najlepiej rozwijających się w całej dawnej Europie. Mieliśmy do tego bardzo dobre warunki naturalne – liczne puszcze i knieje sprawiały, że z bartnictwa mogło utrzymać się naprawdę sporo osób. Nie był to jednak zawód dla wszystkich, a wyłącznie dla wybranych, gdyż praca bartnika była nie tylko obłożona wysokimi kosztami, ale też nie należała do łatwych i bezpiecznych. Do zadań bartnika należało przede wszystkim wyłapywanie dzikich rojów pszczół, a następnie umieszczanie ich do uprzednio przygotowanych barci. Oczywiście, drzewa te nie były przypadkowe. Musiały spełniać kilka warunków. Przede wszystkim miały co najmniej jeden metr średnicy – węższe drzewa po wydrążeniu nie zapewniały pszczołom komfortowych warunków lokalowych. Najczęściej barcie drążono w pniach sosen, a czasami też w pniach buków, grabów lub dębów. Chodziło nie tylko o grubość pnia, ale też o łatwość obróbki drewna. Wyjątkowo twarde drzewa nie nadawały się na barcie, bo wydrążenie w nich dziupli było niezwykle trudne [1].